W ciemnej uliczce, zostaje zastrzelony pewien mężczyzna ( dokładnie nie wiadomo, kto i po co). Po jakimś czasie, odrębnie od tego zdarzenia, dochodzi do wypadku samochodowego, w którym ciężko ranny zostaje znany i szanowany muzyk, wirtuoz fortepianu, traci on dłonie. Wtem, do akcji wkracza doktor Harding. Postanawia przeszczepić dłonie, tajemniczego denata, młodemu artyście. Eksperymentalny zabieg udaje się, lecz psychika pacjenta ulega niebezpiecznym zmianą. Nie morze on pogodzić się z zaistniałą sytuacją, żal pcha go do zbrodni.
Wadą tegoż niezbyt emocjonującego dreszczowca, jest przede wszystkim aktorstwo. Wszyscy aktorzy obnoszą się z tymi samymi minami, nie zależnie od sytuacji, recytując swe kwestie, jakby deklarowali sobie proste zdania nawzajem. Szaleństwo, troskę, niepokój grają manekiny. Majaczący element science fiction ( chociaż nie jestem pewien, czy w tamtych czasach przeprowadzano już transplantację kończyn) został sprowadzony do pretensjonalnego ostrzeżenia, przed eksperymentami medycznymi. Całości brak napięcia i konkretnej akcji. Film posiada, według mnie, jedną z najbardziej kuriozalnych scen śmierci. Jedna z drugoplanowych postaci, kobieta, wywraca stół na którym ustawione były zapalone świeczki. Wtem staje w płomieniach i ginie w ciągu dwóch sekund, jakby poperfumowała się paliwem rakietowym.
Jakoś nie żałuję czasu poświęconego tej ramotce, jednak lepiej poszperać, i znaleźć sobie coś ciekawszego na seans.